Η φωτογραφία είναι από την εφημερίδα το Βήμα της Κυριακής
Μεγάλωσε στην Καλαμάτα και αποφοίτησε από το Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών. Έκανε μεταπτυχιακά στη Σουηδία και έπειτα στη Νίκαια της Γαλλίας για την πρώτη του δουλειά, από όπου του δόθηκε η δυνατότητα να μετακινηθεί στο Τόκιο, στο οποίο εγκαταστάθηκε τον Ιούνιο. Εργάζεται ως αναλυτής σε εταιρεία λογισμικού στον κλάδο των αερομεταφορών. «Την πρώτη ημέρα που έφτασα στο Τόκιο, πήγα στο σουπερμάρκετ να ψωνίσω τρόφιμα. Τα προϊόντα που χρησιμοποιούν για τη διατροφή τους είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που έχουμε στην Ευρώπη.
Απογοητευμένος, έφυγα με άδεια χέρια και πήγα για φαγητό σε εστιατόριο». Στη Δύση, ο privé χώρος των εστιατορίων έχει την έννοια του ακριβοθώρητου. Συνδέεται με υψηλούς λογαριασμούς, σημαντικές προσωπικότητες. Στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. «Σε ένα συνηθισμένο εστιατόριο, το εσωτερικό είναι χωρισμένο σε μικρά δωμάτια τα οποία δεν επικοινωνούν μεταξύ τους και χωράνε από μια παρέα το καθένα. Αντιλαμβάνεσαι πόσο περίεργο είναι για έναν Ευρωπαίο που έχει μάθει να μοιράζεται ακόμη και το ίδιο τραπέζι».
Χαμογελώντας περιγράφει τις στιγμές αμηχανίας που έζησε στην προσπάθειά του να εξοικειωθεί με τον διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας των κατοίκων. «Κρατούν αποστάσεις και το αισθάνεσαι. Στην πρώτη γνωριμία μεταξύ δύο ανθρώπων δεν υπάρχει άμεση σωματική επαφή. Ούτε χειραψία. Αντιθέτως, πρέπει να σταθείς σε μια απόσταση, κάνοντας μια ελαφριά έως μεγαλύτερη υπόκλιση, ανάλογα με τον βαθμό ευγένειας που θέλεις να δείξεις στον άνθρωπο που γνωρίζεις. Είναι πολύ εύκολο να φανεί αστεία η υπόκλιση σε έναν γηγενή, αν η κλίση του σώματος δεν είναι η κατάλληλη». Η ευγένεια, σε βαθμό συχνά υπερβολικό, αποτελεί το σήμα κατατεθέν της συμπεριφοράς των Ιαπώνων.
Στον ίδιο βαθμό και το αίσθημα ασφάλειας. «Στην πολυκοσμία του μετρό, αφήνουν ανέμελα σε απόσταση τις τσάντες τους, τα πορτοφόλια βρίσκονται σχεδόν έξω από τις τσέπες, ενώ μπορεί να ακουμπήσουν τα κινητά αμέριμνα δίπλα από το κάθισμα. Νιώθεις ασφάλεια χωρίς το αίσθημα αστυνομοκρατίας».
Συζητάμε για τη ζωή στην πόλη το βράδυ. Μετριάζει από την αρχή τον ενθουσιασμό μου, διευκρινίζοντας ότι κόντρα στη συνήθεια των μεγάλων πόλεων της Δύσης που δεν κοιμούνται ποτέ, το Τόκιο κοιμάται από νωρίς. Ακόμη και έτσι, όμως, θα υπάρχει πάντα χρόνος για φλερτ. «Ο τρόπος προσέγγισης μιας κοπέλας είναι διαφορετικός. Το εντυπωσιακότερο είναι ότι προσπαθούν από την πρώτη συνάντηση να τοποθετήσουν τη γνωριμία σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Είναι πολύ συνηθισμένο και αφοπλιστικό να σε ρωτήσει στο πρώτο ραντεβού “Θέλεις να γίνω η κοπέλα σου δηλαδή;”».
Πώς είναι η ζωή το καλοκαίρι; «Οι θερμοκρασίες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο προσεγγίζουν τους 40°C και η υγρασία, που φτάνει στο 90%, κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Υπάρχουν παραλίες σε απόσταση μιας ώρας με το τρένο, που δεν θυμίζουν όμως αυτές που έχουμε στο μυαλό μας».
Πηγή: Οι Ελληνες του Τόκιο από την εφημερίδα το Βήμα της Κυριακής
Δείτε επίσης:
– Χάρτης με Έλληνες μόνιμους κάτοικους της Ασίας
– Έλληνικές κοινότητες στο facebook από χώρες της Ασίας
