Σωτήρη Βατικιώτη: Οδοιπορικό Καμπότζης Δεκέμβριος 2008
Έφτασα στην Phnom Penh αεροπορικά. Τουκ-τουκ για το κέντρο, κλασσικά. Στους παράδρομους κάθετα στον κεντρικό, χώμα-παράγκα και σκουπίδι, αναμενόμενο. Η πόλη όπως άλλοι έχουν ήδη γράψει και περιγράψει περπατιέται εύκολα στο ιστορικό της κέντρο. Στον κεντρικό, παραποτάμιο δρόμο βρίσκονται τα πάντα για Δυτικούς.
Αφού την γύρισα, επέλεξα για την μετακίνηση προς το Siem Reap (το προφέρουν κοφτά Σιμ Ριπ) ταχύπλοο. (Εισιτήριο 35$). Αναχώρηση 07.30, φθάνω στην αποβάθρα και βλέπω μια μακρόστενη σιδερένια “οβίδα”.. Οι μισοί στην οροφή του και οι άλλοι μισοί μέσα σε καθίσματα ανά 2 με διάδρομο στη μέση. Ρώσικη κατασκευή για λίμνες, μού φάνηκε.
Οι πρώτες 2 ώρες ήταν πολύ ενδιαφέρουσες χαζεύοντας την ζωή των ντόπιων στις όχθες συν ναούς και 2-3 τζαμιά. Κατόπιν έγινε κάπως βαρετό συν την φασαρία του κινητήρα. Φτάσαμε σε 6 ώρες σε μια όχθη, τα τουκ τουκ περίμεναν για το μεροκάματο (2$ για την πόλη, 15χιλ.).
Μικρή, συμμαζεμένη, μ’ ένα κεντρικό ποταμάκι και πολλά δέντρα. Κλασσική κεντρική αγορά. Πολλές επιλογές διαμονής για όλα τα βαλάντια. Οι ντόπιοι πράκτορες μαζί με τους τουκ-τουκατζήδες τα ‘χουνε “κανονίσει” να μη νοικιάζονται παπιά κι έτσι σ’ έχουν στη τσέπη τους, τα καθίκια..
Βρήκα μια συμπαθητική φάτσα με τουκ-τουκ και τον έκλεισα για όλη την αυριανή μέρα. Ξεκίνημα 06.30 και σε 20 λεπτά φτάνουμε στο κτίριο εισιτηρίων όπου πάνω στο εισιτήριο εκτυπώνουν και τη φάτσα σου, αμ΄ πως.. Ξεκίνησα τον κλασσικό γύρο και το πρώτο που μ’ εντυπωσίασε ήταν πως οι ρίζες τεράστιων δέντρων είχαν “καταπιεί” τα κτίρια.
Οι ναοί – να με συμπαθάτε – δεν μ’ εντυπωσίασαν αρχιτεκτονικά και γλυπτικά. Έχουμε την δικιά μας κληρονομιά, οπότε.. Σταματώντας για καφέ, αρχίζει η περατζάδα μικροπωλητών. Διάλογος με φοβερή φατσούλα, 8-9 χρονών: “Πάρε εικονίτσα..1$”, “Έχω..”, “Από πού είσαι ;” (Κλασσική ερώτηση για κουβέντα), “Από Ελλάδα”, “Άμα σου πω την πρωτεύουσα της, θα πάρεις εικονίτσα ;”, “Ναι..”, “Αθήνα..” και μ’ αφήνει κάγκελο το τσογλάνι ! Της έκανα και δήθεν παζάρι αλλά φυσικά το πήρε το δολλαριάκι της.. Μεσημέρι ανέβηκα και σε στατικό αερόστατο που ανυψώνεται στα 150 μέτρα.
Πολύ ενδιαφέρον και το κρίνω φτηνό για 15$. (Πτήση 20 λεπτών με ελικόπτερο, 75$). Πανοραμική θέα στην τεράστια πεδιάδα με τους ναούς πιάτο. Ανατριχίλα πως η φύση “σβήνει” τα ανθρώπινα έργα. Πριν έξη αιώνες ζούσαν εδώ 1 εκατομμύριο άνθρωποι όταν το Λονδίνο είχε 50.000.. Άντεξαν οι ναοί μόνο, εννοείται. Το απόγευμα συνεχίσαμε σ’ έναν μακρινό ναό κι έτσι έληξε το “προσκύνημα” μου στο Angkor.
Επέστρεψα στην Phnom Penh, μη έχοντας χρόνο (κι όρεξη, ομολογώ..) για τις Ανατολικές περιοχές, προς Λάος – Βιετνάμ, που έχουν σίγουρα όμορφα μέρη, εκτός τουρισμού.
Τα ποτάμια και οι καταρράκτες εκεί πρέπει ν’ αξίζουν όταν ψάχνεις για ηρεμία. Πήρα τη βίζα για το Βιετνάμ και την επόμενη θα έφευγα. Το βράδυ πεθύμησα ένα ..τζατζίκι και να ΄μαι στού Steve’s Steakhouse & Greek restaurant, corner of St. 51(Pasteur) & St.282.
Ωραίος κήπος, μού ‘χε λείψει και ένα κρασάκι και δοκίμασα Χιλιάνικα και Αυστραλιανά. Το μαγαζί το ‘χε πριν χρόνια Έλληνας και τον εκπαίδευσε καλά σε μερικά δικά μας πιάτα. Πρωινή αναχώρηση λοιπόν και αργά μεσημέρι μπήκα Σαϊγκόν, χωρίς αλλαγή λεωφορείου στα σύνορα. Cambodia over..
Σωτήρης Βατικιώτης
