Σωτήρης Βατικιώτης, μόνιμος κάτοικος στις Φιλιππίνες
Ο Σωτήρης Βατικιώτης είναι μόνιμος κάτοικος στις Φιλιππίνες, εδώ και δύο χρόνια. Έτυχε να συναντηθούμε στην Αθήνα και να φάμε μαζί στην πλατεία Συντάγματος όπου και ανταλλάξαμε απόψεις για τις χώρες της Ασίας.
Ο Σωτήρης ζει μαζί με την γυναίκα του στο Dumaguete, πολύ κοντά στο Σεμπού (Cebu). Η επικοινωνία μου μαζί του είναι συχνή μιας και δεν απέχω και πολύ σε χιλιομετρικές αποστάσεις από τον Σωτήρη, και θα βρω και την ευκαιρία να τον επισκεφτώ στις Φιλιππίνες και μάλιστα σύντομα. Τον Σωτήρη θα τον συναντήσετε σαν akis51 σε αρκετά ταξιδιωτικά φόρουμ. (Φώτο δεξιά: Sipatan Twin Hanging Bridge, Loboc, Bohol, Philippines).
Οδοιπορικό στις Φιλιππίνες, Απρίλης 2009
Πέρασα 26 μέρες στις Φιλιππίνες. Κλασσική τριτοκοσμική χώρα αλλά για τον επισκέπτη, καλώς ή κακώς, αυτό αφορά τους δυστυχείς ντόπιους.
7.100 νησιά με τα 2.000 περίπου κατοικούμενα. 5 είναι τα βασικά μεγάλα.
Η περίοδος Οκτώβρη – Νοέμβρη ..τραβάει κανα δυό τυφώνες οπότε συνήθως καλοί μήνες είναι το πρώτο εξάμηνο. Η ζέστη και η υγρασία επιπέδου Ταϊλάνδης. 85 εκατ. ψυχές. Καθολικοί 85%, Ισλάμ (σε light έκδοση) 10%, άλλοι 5%.
Οι συγκρίσεις με την αγαπημένη Ταϊλάνδη … αναπόφευκτες. Οι αντικειμενικές είναι:
α) Μιλάνε όλοι Αγγλικά, οι πινακίδες στα αγγλικά, πολλές εφημερίδες στα αγγλικά.
β) Κόστος ζωής στα ίδια επίπεδα και χαμηλότερο σε ορισμένες περιπτώσεις.
γ) Πολλές και φτηνές εσωτερικές πτήσεις, φτηνά ταξί.
δ) Παρά την τραγική φτώχια τους, χαμογελάνε και είναι φιλικοί με τους ξένους.
ε) Κίνδυνοι κλοπών και εγκληματικότητας πολλοί λίγοι. Ισχύουν οι γνωστοί κανόνες..
Οι υποκειμενικές είναι:
Ωραίες γυναίκες
Λόγω 400 ετών ισπανοκρατίας και 50 αμερικανοτοιούτης οι επιμιξίες είναι εμφανείς και πιο οικείες σ’ εμάς. Τα πρόσωπα λιγότερο εξωτικά, πολλές καμπύλες στα κορμιά. Όποιους τους κουράζει η ανύπαρκτη επικοινωνία με τα κορίτσια από το Isan, κ.ά, εκεί θα βρουν την ..υγειά τους και την άνεση. Το ματάκι τους “παίζει” και η προσέγγιση λόγω γλώσσας (“..καλέ, πως πάνε στο σταθμό λεωφορείων ;”) άμεση.
Εκπληκτικές παραλίες
Έχω γυρίσει καμιά δεκαριά σε Ταϊλάνδη – Βιετνάμ αλλά μπροστά σ’ αυτές των Φιλιππίνων δεν πιάνουν μία. Να αναφέρω, ενδεικτικά: Τις δύο στο Boracay (φωτογραφία αριστερά), άλλες σε άλλα νησιά, αυτή στο Laoag στη βόρεια Luzon, Ilocos, κ.ά.
Επιπλέον, λόγω περιορισμένου τουρισμού, συγκριτικά πάντα, όπου κι αν είσαι αραχτός δεν στη πέφτουν συνέχεια οι μικροπωλητές, άσε που δεν είναι φορτικοί αλλά κι έτοιμοι για άνετη κουβεντούλα λόγω Αγγλικών. Ειδικά στο Boracay, έτυχα δυστυχώς σε πανζουρλισμό λόγω τής βδομάδας του Καθολικού Πάσχα, η τεράστια παραλία καθαριζόταν καλά. Στις άλλες ελάχιστο σκουπίδι.
Φαγητό
Η βάση το ρύζι, πολλά ψάρια, ψιλοκομμένα κρέατα, χυμοί. Μαγειρεύουν μεσογειακά, θα βρεις πολύ ισπανικό ελαιόλαδο, ελιές, ντομάτες. Στα ψάρια, για να τα νοστιμίζουν επιπλέον, προσθέτουν μπαλσάμικο (ισπανικό κι αυτό) και σάλτσα από μελιτζάνες. Πολλές ιταλικές γεύσεις και εύκολο να βρεις ψωμί – ψωμάκια για μας τους ψωμολάτρες. Στα χωριά βολεύτηκα με ψωμί για τοστ. Υπάρχει παντού αν δεν συμπαθείς το ρύζι. Για τους καπνιστές, τσιγάρα παντού με τις γνωστές μάρκες στο μισό ευρώ. Τα 7/11 και μία ντόπια αντίστοιχη αλυσίδα επίσης σε πάρα πολλά μέρη. Τζάνκια τύπου McDonalds άφθονα.
Κόστος ύπνου
Πολλές επιλογές με ανεκτά δωμάτια, air-con, από 20 έως 40 ευρώ. Αν πιέσεις, για διαμονή 3-4 ημερών ένα 10% μείον το κάνουν.
Μετακινήσεις με λεωφορεία
Εδώ η Ταϊλάνδη είναι μακράν καλύτερη σε οχήματα, δίκτυο και άσφαλτο. Μεγάλο ποσοστό των δρόμων είναι τσιμεντοστρωμένο με συνακόλουθη έλλειψη άνεσης. Την επόμενη φορά (λόγω προκύψαντος “έρωντα” θα υπάρξει δεύτερη φορά και ..μέλλον, προσδοκώ !) θα νοικιάσω αμάξι με μηδέν ταλαιπωρία.
Η βενζίνα στο μισό ευρώ προς 60 λεπτά. Το βασικό μέσο μετακίνησης είναι τα άθλια και θρυλικά Jeepneys (φωτογραφία αριστερά), Φιλιππινέζικη πατέντα, με επιμηκυμένο σασί από τζιπ και ντίζελ κινητήρα, με ανάρτηση σουστόφυλλων μπρος-πίσω. Καμπίνα με αντικριστούς πάγκους 12 – 16 ατόμων. Υπάρχουν και ..λουξ με air-con. Κόστος αστείο, 0.10 € εντός πόλεων, μισό € εκτός. Υπάρχουν και μακρών διαδρομών αλλά αυτό πάει σε ταλαίπωρους ντόπιους και βιτσιόζους ξένους. Στην επαρχία για μικρές διαδρομές απανταχού ευρισκόμενα τα τρίκυκλα (παπί με καρότσα στο πλάι). Παζάρεμα από πριν, συνήθως 1-2 €.
Προτεινόμενα μέρη
Θα αναφέρω μόνο αυτά από προσωπική εμπειρία και 1-2 άλλων, που συνολικά συμφωνούσαν.
Μανίλα
Παναίτσα μου, να φεύγεις. Εκτός από τα εμπορικά κέντρα της και την περιοχή Intramuros (παλιά διαμονή των Ισπανών) ελάχιστα τα αξιοθέατα. Μουσεία χαμηλού επιπέδου και εκθεμάτων, καλό aquarium (7 € είσοδος), άθλιος και μικρός ζωολογικός κήπος. Σε 2 μέρες την έχεις δει και χαίρεται..
Βεβαίως το εμπορικό κέντρο της είναι πολύ καλό, φουλ air-con και στο Green belt 3, 4 και 5 πολλά εστιατόρια, ακριβά. 1 μιλκσέηκ ή χυμός στα 5 €. Γεύμα για 2 άτομα στα 20 €. Έχει και φτηνότερα αλλά είπαμε το μέρος είναι fancy αλλά και έξοχο για χαλαρό καμάκι. Σε ψαροταβέρνα όπου οι πελάτες είναι ντόπιοι ένα ..ξεκοίλιασμα ολόφρεσκων ψαρικών δεν ξεπερνάει τα 25 € για 2 άτομα. Εκτός Μανίλας και Boracay τα πάντα στο μισό.
ΜΑΝΙΛΑ, των 10 εκατομμυρίων φτωχοδιάβολων
ΜΑΝΙΛΑ, των 10 εκατομμυρίων φτωχοδιάβολων… από τα 20 πού υπολογίζονται, διάσπαρτα σε μια συστάδα Δήμων που απαρτίζουν την Μητρόπολη.. Τράβηξα μερικές φώτο κατά την απογείωση, γυρνώντας στην πόλη μου.. Η ανεργία και η φτώχεια οδήγησαν, από την δεκαετία τού ’60 εκατομμύρια από τα χωριά τους στην πρωτεύουσα. Πού να μείνουν; Ξεκίναγαν πρόχειρες κατασκευές με χαρτόνια – λαμαρίνες – πεταμένη ξυλεία όπου έβρισκαν άδειο χώρο, κοντά σε αποθήκες – εργοστάσια. Σιγά σιγά έχτιζαν βάση με τσιμεντόλιθους και πρώτο “όροφο” με ξύλα.
Οι πρώτοι άρχιζαν να “νοικιάζουν” δωματιάκια 2 x 3 δώστου .. επεκτάσεις ! Κάποια στιγμή οι ιδιοκτήτες των χωραφιών θέλανε να χτίσουν εμπορικά κέντρα ή αποθήκες στις παραγκοσυνοικίες ! Πως; Άντε βγάλε έξω 5 – 10 χιλιάδες ! Ούτε με Στρατό δεν φεύγανε. Αστυνομία έτσι κι αλλιώς δεν μπαίνει μέσα. Μόνη λύση ο εμπρησμός ! Όχι πάντα με “επιτυχία”..
Κι από νερό τι κάνουμε ; Έ, να ‘ναι καλά οι χείμαρροι. Από εκεί όλα τα σκουπίδια σε κανάλια και βουρ για θάλασσα.
Όπου φαίνονται πυκνές λαμαρινοσκεπές είναι οι παραγκοσυνοικίες της Μανίλας 2016.
Μιλάμε για Φεουδαρχία 60 οικογενειών πού δεν δίνουν δεκάρα για 105 εκατομμύρια πληθυσμού ! Η μεγάλη πλειοψηφία εργαζομένων δουλεύει με ΕΞΑΜΗΝΕΣ ανανεωμένες συμβάσεις εργασίας αφ’ ενός για να είναι σε διαρκή εκβιασμό και αφ’ ετέρου για να μην έχουν δικαίωμα ετήσιας άδειας. Εκατομμύρια νεαρές υπηρέτριες και νταντάδες σε σπίτια, εσώκλειστες, αμείβονται με 40 έως 60 ευρώ τον μήνα ! (στην Μητρόπολη κάτι παραπάνω, πάντως με γελοία ποσά..)
Νησιά, παραλίες
1. Boracay (Συνιστάται με πτήση από Μανίλα)
2. Palawan
3. Talipanan
4. Bantayan island, Cebu
5. Bohol
6. Camiguin
Βουνά
Οπωσδήποτε στους πολυεπίπεδους ορυζώνες στο Banaue – Batad. Μαγική φύση και αντοχή για μονοήμερες ή και τριήμερες χαλαρές πεζοπορίες. Βάση στο Banaue, διαμονή (full season στα 20 €) και ένας ύπνος στο Batad, σε καλύβα, (wc ..όξω), στα 2 €.
Προτεινόμενο ξενοδοχείο το Sanafe Lodge με την πολυταξιδεμένη (σπάνιο για Φιλιππινέζους !) κυρία Suzan. Υπάρχουν ντόπιοι οδηγοί, προτείνεται αλλά δεν είναι κι απαραίτητο, με ημερήσιο κόστος στα 10-15 €, για τις γύρες στα διάφορα μονοπάτια.
Άλλα μέρη
Τι να πρωτοαναφέρω ; Το ηφαίστειο Pinatubo, την περιοχή Tagaytay.
Διασκέδαση
Περιορισμένη. Οι ντόπιοι λατρεία σε karaoke και videoke ! Ανοίξτε εφημερίδες και περιοδικά, ρωτήστε ντόπιους, θα βρείτε, είπαμε όλοι μιλάνε αγγλικά και στο τελευταίο χωριό.
Μετάβαση
Εδώ είναι το αδύνατο σημείο συγκριτικά με Ταϊλάνδη. Το μέσο κόστος είναι από 650 έως 850 € μέσω Εμιράτων, Αθήνα – Μανίλα. Πτήση ΒΚΚ – Μανίλα 4 ώρες. Θέλει πολύ ψάξιμο.
Megali kardia o Sotiris nane kala …Epikouriazontas gia polla akoma xronia 😉 🙂
Bravo poly katatopistika.
Have a nice Sotiris also thanks Nikos for this space
BR
exw paei manila kai boracay prin ena xrono, marti tou '10! FANTASTIKH XWRA, teleia! tha emena gia panta ekei. fetos pros to telos tou xronou skeftomai gia bussiness sto boracay. an borei na voithisei kapoios please. vagelisy@yahoo.gr
euxaristo poli
Γεια σου Σωτήρη!Σε ευχαριστώ για κάποιες πληροφορίες σου!Δυστυχώς δε θα έρθω τώρα..Κάποια στιγμή πάντως σίγουρα!!!
Βασικά ο ανεπίσημος πληθυσμός ξεπερνά τα 130.000.000. Υπάρχουν άτομα που επισήμως δεν “υπάρχουν”. Τους γνωρίζουν μόνο στο barangay που ζουν. Από εκεί και πέρα, όταν ο ίδιος ο Φιλιππινέζος δεν διαμαρτύρεται για τίποτα γιατί να βελτιωθούν οι καταστάσεις γενικώς. Ο φτωχόκοσμος οι περισσότεροι είναι άξιοι της τύχης τους. Δεν τους ενδιαφέρει απολύτως τίποτα αν έχουν ένα μπολάκι με ρύζι είναι πανευτυχείς, για αύριο βλέπουμε. Ζω στην Μανίλα ήδη 4 χρόνια, εικόνες απείρου “κάλους”. Ειδικά οι υπηρέτριες και οι νταντάδες εκτός μερικών εξαιρέσεων ΌΛΕΣ οι άλλες είναι άρπα την μια και χτύπα την άλλη. Δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον να βελτιώσουν την ζωή τους. Οι περισσότερες αμόρφωτες, άξεστες και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Όταν ένας λαός στερείτε παιδείας πρώτα από το σπίτι του τι να περιμένεις. Όταν στα Ταγκαλο δεν υπάρχει η λέξη “καληνύχτα”, όταν μπαίνουν και βγαίνουν στο σπίτι σαν τα ζώα χωρίς καλημέρα και χωρίς καλησπέρα, όταν εξαφανίζονται σαν τις κατσαρίδες να πάνε να κοιμηθούν χωρίς να μιλήσουν σε κανένα, όταν τους λες “αν έχεις κάποιο παράπονο έλα να μου το πεις” και η μόνιμη απάντηση είναι “Yes Sir’ και μετά από 2 ημέρες εξαφανίζονται έτσι στα καλά καθούμενα, τότε τι να λέμε…Έμαθα την γραμματέα μας (υποτίθεται μορφωμένη κοπέλα) να λέει καλημέρα και αντίο σας. Προχθές την ρωτάω “κοπέλα μου στο σπίτι σας δεν χαιρετιζόσαστε, το πρωί ή το βράδυ ή ή !!!! η απάντηση ήταν η αναμενόμενη “NO SIR”. Όταν τους καλοπληρώνεις και έρχονται κάθε τρεις και λίγο και σου ζητάνε cash advance και μόλις λιγδώσει λίγο το έντερο τους σε αφήνουν σύξυλο και την κοπανάνε νύχτα, τότε τι να λέμε. Και αυτά φυσικά είναι τα ελάχιστα που θα μπορούσα να γράψω, αν θα συνεχίσω θα γράφω μέχρι αύριο. Μα θα μου πει κάποιος “ωραία αν δεν σου αρέσει μάζεψτα και γύρνα στην πατρίδα σου) μμμμ τώρα μάλιστα άλλη καλλίτερη όπως την έχουν καταντήσει) εν πάσι περιπτώσει, παρ’ όλα αυτά πως να τα παρατήσω όλα αυτά που με αίμα, κόπο και χρήμα. έχω δημιουργήσει, πως να παρατήσω υποχρεώσεις, ανθρώπους, αισθήματα και συναισθήματα και να γυρίσω πίσω…Α όσο για τον τουρισμό θα πρέπει να έχει κάποιος μυαλό για να οργανώσει σωστά το αντικείμενο? υπάρχει άραγε κάτι τέτοιο?