Επικίνδυνη ταξιδιωτική εμπειρία από διεφθαρμένους αστυνομικούς
που συνέβη το 2007 στο Rio De Janeiro, Βραζιλία σε Έλληνα ταξιδιώτη
Πριν το ταξίδι πολλοί μου είπαν να προσέχω, έτσι κι εγώ δεν κουβαλούσα πάνω μου πολλά λεφτά, είχα ένα παλιό κινητό και ντυνόμουν όσο πιο απλά για να μην δίνω στόχο.
Είχα ταξιδέψει μόνος μου στη Βραζιλία και το βράδυ που μου συνέβη το τρομακτικό περιστατικό είχα βγει με δύο παιδιά από Ελλάδα που είχα συναντήσει τυχαία στην παραλία και είχαμε παρευρεθεί σε μια βραδιά bosa nova.
Φεύγοντας, περίπου στις 1:00 το βράδυ, έκανα το λάθος να προχωρήσω μόνος μου προς το ξενοδοχείο χωρίς να πάρω ταξί, μιας και ήταν σε σχετικά κοντινή απόσταση, μέσω του παραλιακού δρόμου στην Ipanema, μια από τις πιο ακριβές περιοχές του Ρίο. 25 ετών τότε και έχοντας σχετική άγνοια κινδύνου και αρκετή αυτοπεποίθηση μιας και είχα ταξιδέψει και σε άλλες μακρινές χώρες μόνος μου, ήταν και το μοναδικό βράδυ που είχα ντυθεί καλά.
Το σημείο όπου συνέβη το γεγονός στην πόλη του Ρίο (Rio De Janeiro), Βραζιλία
Στο δρόμο ένας νεαρός Βραζιλιάνος προσπαθεί να μου πιάσει κουβέντα λέγοντας μου ότι το κούρεμα μου ήταν πολύ cool. Πιάνω κουβέντα μαζί του, κάνοντας ένα λάθος που δεν κάνεις, ειδικά σε τόσο επικίνδυνες περιοχές. Δεν μιλάς σε ξένους που σε προσεγγίζουν.
Ο τύπος δεν άργησε να μου πει αν ενδιαφέρομαι να πάρω ναρκωτικά, του αρνούμαι ευγενικά και στη συνέχεια επιμένει λέγοντας μου, πάρε, δώρο από μένα. Αρχίζω να νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά και στη συνέχεια μιλάει στο τηλέφωνο στα Πορτογαλικά και αμέσως μετά ανάβει ένα τσιγάρο μαριχουάνα.
Αριστερά μου ήταν η θάλασσα και δεξιά μου μεγάλα ξενοδοχεία, δεν μπορούσα να αλλάξω δρόμο και πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε έρχεται από το πουθενά ένα περιπολικό που σταματάει και μας περνάει χειροπέδες χέρι χέρι με τον τύπο που κάπνιζε τη μαριχουάνα.
Νόμιζα ότι ήταν ένα κακό όνειρο και οι “αστυνομικοί” επέμεναν ότι είμαστε μαζί με τον τύπο και κάνουμε χρήση ναρκωτικών. Μας βάζουν στο περιπολικό και τους λέω, πάμε να μου κάνετε εξέταση αίματος και αν έχω κάνει χρήση να πάω ισόβια. Προφανώς και δεν τους ενδιέφερε αυτό, αλλά να μου πάρουν λεφτά. Μετά από ένα καλοστημένο διάλογο μεταξύ τους όπου ο ένας επέμενε να πάμε στο τμήμα και ο άλλος έδειχνε πιο ελαστικός (ο τύπος που ήταν δεμένος με χειροπέδες μαζί μου παρακαλούσε να μην μας πάνε στο τμήμα), μου λένε: για σένα είναι οκ, αλλά θα πρέπει να δώσεις 2000 δολάρια. Πριν μου έλεγαν για 2 χρόνια φυλακή και 20.000 δολάρια οπότε αυτή ήταν μια αρκετά καλύτερη προσφορά!
Τους είπα ότι δεν έχω τόσα λεφτά πάνω μου και με πήγαν στο ξενοδοχείο μου όπου και με περίμεναν από έξω, έχοντας κρατήσει το κινητό μου. Ένα ακόμη λάθος ήταν ότι φοβήθηκα και έκανα αυτό που μου έλεγαν, παίρνοντας την κάρτα ΑΤΜ και επιστρέφοντας στο περιπολικό. Στο πρώτο ΑΤΜ έβγαλα ένα ποσό που δεν ήταν αρκετό, δεν θυμάμαι ακριβώς τα νούμερα. Έπειτα με πηγαίνουν σε ΑΤΜ σε καζίνο όπου έβγαλα περίπου 1200 ευρώ σε τοπικό νόμισμα στο σύνολο κι από τις δύο τράπεζες αν θυμάμαι καλά.
Τους λέω ότι υπάρχει όριο ανάληψης και αυτά είναι όσα μπορώ να βγάλω, τα μετράνε και μου λένε: φύγε και να μην σε ξαναδούμε. Επιστρέφω στο ξενοδοχείο, μουδιασμένος, μην ξέροντας αν μπορώ να εμπιστευτώ κάποιον μετά από αυτό.
Το σημείο όπου συνέβη το γεγονός στην πόλη του Ρίο (Rio De Janeiro), Βραζιλία (Google Street View)
Την επόμενη μέρα
Την επόμενη μέρα με καλεί η μητέρα μου λέγοντας πως η τράπεζα επικοινώνησε μαζί της λέγοντας της ότι πήγα να κάνω ανάληψη ένα μεγάλο ποσό. Στην αρχή την καθησυχάζω λέγοντας πως πληκτρολόγησα λάθος. Μετά της αποκαλύπτω την αλήθεια. Αποφασίζω να εμπιστευτώ τον bartender του ξενοδοχείου που διέμενα, ένας ηλικιωμένος κύριος από την Ισπανία. Μου λέει πως η αστυνομία είναι πολύ διεφθαρμένη και πως πρέπει να το καταγγείλω στην τουριστική αστυνομία, όπως και κάνω.
Γραπτή καταγγελία, αφήνω τηλέφωνο και email και μου λένε πως την επόμενη μέρα θα με παραλάβουν από το ξενοδοχείο μου και θα με πάνε στο τμήμα για να κάνω αναγνώριση των υπόπτων. Η επόμενη μέρα είναι και η ημέρα που πετάω για Ελλάδα.
Προσπαθώ να επικοινωνήσω με το Προξενείο αυτό το διάστημα, το τηλέφωνο ανάγκης δεν απαντά, τελικά τα καταφέρνω την ημέρα που είναι να πάω για αναγνώριση.
Ο πρόξενος και η δικηγόρος
Ο πρόξενος μου λέει ότι είμαι πολύ τυχερός που δεν με σκοτώσανε κι ότι είναι ένα συχνό κόλπο που εφαρμόζουν εδώ. Στην ερώτηση μου αν υπάρχει περίπτωση να πάρω τα λεφτά μου πίσω μου λέει: θα αστειεύεστε! Μιλάμε για χώρα 5ου κόσμου και πως το ότι έκανα καταγγελία είναι μάλλον κακή ιδέα. Μου δίνει ένα τηλέφωνο μιας Ελληνοβραζιλιάνας δικηγόρου για να συμβουλευτώ.
Η δικηγόρος μου λέει: αγόρι μου να αποσύρεις την καταγγελία και σου εύχομαι καλή τύχη να επιστρέψεις πίσω. Εκεί πραγματικά νιώθω έντονο στρες.
Παίρνω τηλέφωνο στην αστυνομία και τους λέω πως δεν θέλω να κάνω καμία αναγνώριση και πως το μόνο που θέλω είναι να φύγω. Φεύγω για αεροδρόμιο 8 ώρες πριν την πτήση μου και με την αγωνία μην με σταματήσουν και με κατηγορήσουν για το οτιδήποτε. Δεν εμπιστεύομαι ούτε τον ταξιτζή που με πάει! Όλα καλά τελικά, το αεροπλάνο απογειώνεται και νιώθω ασφαλής και χαρούμενος που απέδρασα!
Η δικαίωση
Η δικαίωση έρχεται μετά από 5 μήνες. Δέχομαι ένα τηλεφώνημα από το αστυνομικό τμήμα του Ρίο ενώ βρίσκομαι στην Ελλάδα και μου ζητάνε να τσεκάρω το email μου (φωτογραφία πάνω αριστερά), διότι έχουν συλληφθεί δύο αστυνομικοί μετά από καταγγελία κάποιου που του έκαναν το ίδιο και να αναγνωρίσω αν είναι τα ίδια άτομα.
Ο ένας είναι αυτός, τον αναγνώρισα χωρίς αμφιβολία. Τα λεφτά μου φυσικά δεν επέστρεψαν, αλλά ήρθε τουλάχιστον η ηθική δικαίωση και μια ιστορία που μου έγινε μάθημα για το μέλλον.
Γιάννης Παγιαννίδης
Διευκρινίζουμε όπως και σε κάθε σχετική ανάρτηση προς αποφυγήν παρεξηγήσεων
Το ότι ένα γεγονός συνέβη σε μία χώρα δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι σε αυτή την χώρα είναι κακοί ή εγκληματίες. Τέτοιου είδους γεγονότα μπορούν να συμβούν οπουδήποτε στον κόσμο και σε οποιαδήποτε χώρα, οπότε δεν αμαυρώνουμε μία χώρα με ένα γεγονός που συνέβη, αλλά αναρτούμε το συμβάν που συνέβη προκειμένου να προφυλάξουμε άλλους ταξιδιώτες.
Δείτε σχετικά βίντεο στο κάτω μέρος της σελίδας
Πολύ καλή ιστορία και ευχαριστούμε για την ενημέρωση.