Τατζικιστάν 1999, από την Μαίρη Στογιαννίδου
Ταξίδι στην περιοχή, πολύ σύντομα χρονικά από την απόσχισή του από την ΕΣΣΔ, με έναν ανταρτοπόλεμο που σχεδόν τέλειωνε τότε, χωρίς καμία υποδομή, πόσο μάλλον τουριστική και με τεράστια ανασφάλεια σε ό,τι αφορά τα «μέσα συγκοινωνίας». Και τα εισαγωγικά έχουν πραγματικό λόγο ύπαρξης.
Οι δυσκολίες; Αεροπλάνα που ΙΣΩΣ πετάξουν, δρόμοι ανύπαρκτοι, το ίδιο και γέφυρες, αδυναμία εξασφάλισης, σε κάποια μέρη, καταλύματος για το βράδυ, τα ελάχιστα μέσα μεταφοράς που υπήρχαν ήταν απολύτως ανασφαλή και αναξιόπιστα και χρειάζονταν ώρες για να τα εξασφαλίσεις. Ντόπιοι συνοδοί που δεν γνώριζαν χιλιομετρικές αποστάσεις, κατάσταση των «δρόμων», ή και τον απαιτούμενο χρόνο για να φτάσεις κάπου … Δεκάδες φυλάκια που, αφού σε ελέγξουν, (άγνωστο σε πόσο χρόνο και με πόσο χρήμα) πρέπει να περάσεις, αλλά δε λειτουργούν σε 24ωρη βάση, οπότε και πρέπει να κάνεις πρόγραμμα για τον χρόνο προσέγγισής τους, (αλλά πώς; ) ώστε να μη βρεθείς να βγάζεις τη νύχτα μέσα στο αυτοκίνητο στα 3.300 μέτρα μέσα στα άγρια βουνά … και … και … Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να είμαστε καθημερινά στον δρόμο συνεχόμενα για πάνω από 18 ή και 20 ώρες, κάποιες μέρες.
Αν θα το ξανάκανα; Αύριο, αν ήταν δυνατόν!!!
Αλλά, αυτά τα μεγαλειώδη άγρια ορεινά τοπία που είδα, η απομόνωση που ένιωσα στις εσχατιές του κόσμου , η συγκίνηση ν’ ακολουθήσω μέρος της πορείας του Μεγαλέξανδρου, να δω τα σημεία των μαχών των Μακεδόνων με τους Σκύθες, να προσεγγίσω σημείο όπου ήταν το παλάτι, όπου έγινε ο γάμος του με τη Ρωξάνη, δεν απέμεινε κάτι βέβαια, αλλά και το απίστευτο κεντροασιατικό χρώμα της χώρας, με τα πολύχρωμα και πολύβουα παζάρια, με τους τόσο χαμογελαστούς και φιλικούς ανθρώπους, που σου άνοιγαν το σπίτι τους για να το δεις και να το φωτογραφίσεις και που απογοητεύονταν που δεν είχες χρόνο να καθίσεις για να σε φιλέψουν κι ας μη μπορούσες ν’ ανταλλάξεις κουβέντα μαζί τους!
Μιλούσαν τα μάτια και η ψυχή των ανθρώπων! Ααααα, και να μη ξεχάσω ν’ αναφέρω τα φρούτα τους: ό,τι πιο γλυκό, νόστιμο, ζουμερό και μυρωδάτο φρούτο έχω φάει στη ζωή μου! Και ήταν όλα αυτά τόσο δυνατά, που χαράχτηκαν ανεξίτηλα μέσα στην ψυχή μου, καθιστώντας το ταξίδι αυτό μέσα στα κορυφαία!
Άλλωστε, ο αληθινός ταξιδιώτης δεν αποζητά την άνεση και το 5άστερο στο τέλος. Αυτά είναι τα τριτεύοντα του ταξιδιού. Η συγκίνηση μετράει!
Πώς να ξεχάσω το λεωφορείο, που μετά από 3ωρη συζήτηση εξασφαλίσαμε για κάποιες διαδρομές; Ήταν σίγουρα απ’ τα πρώτα λεωφορεία που κυκλοφόρησαν στον πλανήτη! Έπειτα από άπειρες μετατροπές, ήρθε στα χέρια μας και με πλήρη επικάλυψη από τσίγκο! Τσίγκος στο πάτωμα, στα πλαϊνά … χωρίς τζάμια, ανοίγματα μόνο. Για κάθισμα είχε μια ξύλινη τάβλα κι άλλη μία για τη στήριξη στην πλάτη ! Στις κατηφόρες έπιανε την συγκλονιστική ταχύτητα των 20χμ/ώρα και στις ανηφόρες τα 5χμ/ώρα.
Μετά από μία ώρα διαδρομής ο τσίγκος είχε πυρακτωθεί. Τα παπούτσια μας έλιωναν και κολλούσαν στο πάτωμα. Ταξιδεύαμε, λοιπόν, χωρίς ν’ ακουμπάμε τα πόδια μας κάτω! Απλά πράγματα! Προσοχή χρειάζονταν όμως για να μην ακουμπάμε στα πλαϊνά του, γιατί καιγόμασταν. Και κουνούσε ανελέητα απ’ τις λακκούβες του δρόμου! Γι’ αυτό και κάθε τόσο, άκουγες ένα «ωχ!» … Ευτυχώς που τα καθίσματα ήταν ξύλινα και δε ζεματούσαν! Μόνο τέσσερις ώρες άντεξε το έρμο και μας …… άφησε χρόνους! Συνεχίσαμε όρθιοι στην καρότσα ενός στρατιωτικού REO. Τι τυχεροί που το βρήκαμε τόσο γρήγορα! Μέσα σε μια ώρα!
Εδώ όμως τα πράγματα είχαν άλλες δυσκολίες! Ανεβαίναμε σε μια οροσειρά του Παμίρ και σε υψόμετρο 3.350 μέτρα και το κρύο μας περόνιαζε! Όταν το REO έφτασε στο φυλάκιο του προορισμού του, ζεσταθήκαμε με σούπα από γίδα βραστή που μαγείρευε ένας φαντάρος. Δε χρειάζεται να σας πω πόσο αξέχαστη μου έχει μείνει!
Και η τύχη δε μας άφησε. Βρήκαμε ένα αυτοκινητάκι 5θέσιο και συνεχίσαμε τον δρόμο μας «άνετα» και οι 9 της παρέας!
Μαίρη Στογιαννίδου
Ταξιδεύω σαράντα χρόνια, απ’ τα δεκαεφτά μου. Το ταξίδι για μένα ήταν ένα παιδικό όνειρο, που τότε πίστευα ότι θα παρέμενε όνειρο. Θυμάμαι να κάνω ταξιδιωτικά όνειρα από την ηλικία του Δημοτικού. Να χαζεύω τις απαίσιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες των βιβλίων της Γεωγραφίας και να ταξιδεύω νοερά για ώρες … Αν με ρωτούσες να σου πω, τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, θα ήθελα να πω «ταξιδεύτρια», αλλά δεν τολμούσα, νομίζοντας πως αυτό δεν ήταν εφικτό. Έτσι, σπούδασα Οικονομικά, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα με αυτά επαγγελματικά, αφού ήταν τελείως έξω από μένα. Συνέχισα τις σπουδές μου στο Παιδαγωγικό κι εργάστηκα στην εκπαίδευση … Περισσότερα: Μαίρη Στογιαννίδου
