Γιώργος Παπαδομανωλάκης, Ταϊλάνδη, Τσιάνγκ Ράι

Συνέντευξη με τον Γιώργο Παπαδομανωλάκη, Ταϊλάνδη

Ο Γιώργος Παπαδομανωλάκης μένει μόνιμα στην Ταϊλάνδη από το 1985 !! Δηλαδή με λίγα λόγια περίπου 38 χρόνια τα οποία είναι καθόλου λίγα χρόνια αλλά πολλά. Οπότε σίγουρα έχει να μας πει πάρα πολλά από αυτήν την τροπική χώρα στην Νοτιοανατολική Ασία, αλλά και την εξέλιξη της όλα αυτά τα χρόνια.

• Πως βρέθηκες στην Ταϊλάνδη και με τι ασχολείσαι ;

Στην Ταϊλάνδη ήρθα για πρώτη φορά το 1974 ως εκπρόσωπος μία ναυτιλιακής εταιρείας. Έμεινα εδώ περίπου ένα χρόνο και έπειτα γύρισα πίσω στην Ελλάδα. Ξαναήρθα εδώ το 1984 όπου είχα γνωρίζει ήδη την σύζυγο μου και αποφάσισα να μείνω εδώ στην Ταϊλάνδη διότι μου άρεσε η χώρα.

• Η πρώτη παρ’ ολίγον Ελληνική εκκλησία στην Μπανγκόκ

Στην Μπανγκόκ εκείνη την εποχή είχαμε μία πολύ καλή ελληνική κοινότητα και αποφασίσαμε να βρούμε ένα μέρος να κατασκευάσουμε μία ελληνική εκκλησία. Το ξενοδοχείο Marriott River Hotel της Μπανγκόκ στο οποίο διέθετε κατάστημα και ένας δικό μας Έλληνας και στο οποίο μένανε και τα πληρώματα της Ολυμπιακής Αεροπορίας μας είχε παραχωρήσει στο υπόγειο του κτιρίου έναν χώρο όπου μαζευόμασταν οι Έλληνες για να γιορτάσουμε τις δικές μας γιορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα κλπ.

Μαζευόμασταν επίσης τις Κυριακές οι Έλληνες της περιοχής για να πούμε τα νέα μας και ήταν πολύ όμορφο το περιβάλλον. Παράλληλα προσφέρθηκα εγώ να συμβάλλω με δύο εκατομμύρια μπατ για να αγοράσουμε ένα οικόπεδο προκειμένου να χτίσουμε μία ελληνική εκκλησία την οποία θα ονομάζαμε Άγιο Γεώργιο, διότι ήμουνα από τα πρωταρχικά στελέχη με την ιδέα αυτή.

Ήρθα σε επαφή με την αρχιεπισκοπή που βρισκόταν στο Χονγκ Κονγκ η οποία δέχτηκε την ιδέα και έδωσε το άδεια για να προχωρήσουμε στην δημιουργία. Δυστυχώς όμως λόγου οικονομικού θέματος οι υπόλοιποι συμπατριώτες δεν προσφέρθηκαν και η όλη υπόθεση ναυάγησε.

• Η πρώτη ελληνική ταβέρνα στην Μπανγκόκ

Η πρώτη ελληνική ταβέρνα άνοιξε περίπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80 από έναν σεφ που η καταγωγή του ήταν από το Λίβανο. Πιο συγκεκριμένα η ελληνική ταβέρνα άνοιξε στο Soi 33 της οδού Σουκούμβιτ στην Μπανγκόκ, αρκετά μέσα από τον κεντρικό δρόμο και όχι και τόσο εύκολα για να την βρεις.

Το όνομα της ήταν Cedar που στα Λιβανέζικα (Αραβική γλώσσα) σημαίνει Κέδρος (κωνοφόρο αειθαλές δέντρο) που είναι και το σύμβολο της σημαίας του Λιβάνου. Ο Λιβανέζος σεφ ιδιοκτήτης της ελληνική ταβέρνας ήταν ο πρώτος σεφ του Αριστοτέλη Ωνάση και ακολουθούσε τον Ωνάση παντού στα ταξίδια του όπου και να πήγαινε σε όλο τον κόσμο. Ο ίδιος μίλαγε πολύ καλά ελληνικά όπως επίσης γνώριζε και ελληνική γραφή.

Το εστιατόριο είχε μία ελληνική πανέμορφη διακόσμηση, αλλά είχε πανάκριβο μενού αφού ούτως σι άλλος ήταν και το μοναδικό στο είδος του εκείνη την εποχή. Ένα γεύμα τεσσάρων ατόμων μπορεί να πήγαινε τότε και τις έξι με επτά χιλιάδες μπατ. Εκεί πήγαινα εγώ και άλλοι Έλληνες κάτοικοι της Μπανγκόκ όπως και ο πρέσβης, αλλά και λόγου της ιδιότητας μου και ως εργαζόμενος σε ναυτιλιακή εταιρεία πήγαινα εκεί και καπεταναίους αλλά και εφοπλιστές που κατά καιρούς επισκεπτόταν την Μπανγκόκ.

Το δεύτερο ελληνικό εστιατόριο που άνοιξε ήταν το Ακρόπολις (φωτογραφία δεξιά) στα τέλη της δεκαετίας του ’90 κοντά στην περιοχή On Nut της Μπανγκόκ το οποίο εστιατόριο το άνοιξε ένας Έλληνας που είχε έρθει από το Βιετνάμ ο Μάκης Φουρλάνος, ο οποίος είχε φέρει και μία μαγείρισσα από την Ελλάδα την Κατερίνα την οποία θυμάμαι. Αργότερα για κάποιον λόγο που δεν τα βρήκε με τον Ταϊλανδό συνεταίρο κλείσανε το μαγαζί. Στο Ακρόπολις κάναμε και γλέντια με ελληνικούς χορούς κατά διαστήματα.

• Η ανταλλαγή μαθητών από τις δύο χώρες

Άλλη μία δραστηριότητα μου που υπήρξα αρωγός, ήταν η ανταλλαγή μαθητών μεταξύ των δύο χωρών. Είχα έρθει σε επαφή με το υπουργείο της Μπανγκόκ και μέσω της πρεσβείας μας είχα έρθει σε επαφή με το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων της Ελλάδος για ανταλλαγή μαθητών από Ελλάδα προς Ταϊλάνδη και αντίστροφα. Τα ελληνόπουλα θα μένανε σε ένα μέρος κατασκηνώσεων το οποίο είχα βρει εγώ και αντίστοιχα τα Ταϊλανδόπουλα στην Ελλάδα.

Είχα είδη παιδιά από την Ταϊλάνδη τα οποία ενδιαφερότανε να πάνε για διακοπές στην Ελλάδα για 15 μέρες, χωρίς το Ελληνικό δημόσιο να επιβαρυνθεί τίποτα. Το πρόβλημα όμως προέκυψε από τα παιδιά της Ελλάδος τα οποία οι γονείς τους δεν τα αφήνανε να ταξιδέψουν τόσο μακριά σε έναν τόσο μακρινό προορισμό όπως είναι η Ταϊλάνδη.

Έτσι το όλο σχέδιο έμεινε στα χαρτιά παρόλο που είχα ανταλλάξει τότε αλληλογραφίες τις οποίες έχω ακόμη με το Υπουργείο Εξωτερικών και με το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων διότι δεν βρεθήκανε παιδιά ελληνόπουλα τα οποία θα ερχόντουσαν εδώ.

Σίτιζα επίσης ένα σχολείο εξ ολοκλήρου εδώ στην περιοχή του Μάε Σάι (Mae Sai) που βρίσκομαι στην επαρχία του Τσιάνγκ Ράι (Chiang Rai).

• Μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα για το Τσιάνγκ Ράι που μένεις

Από την Μπανγκόκ έφυγα και έχω έρθει στον βορρά στο Τσιάνγκ Ράι (Chiang Rai) διότι τα πράγματα εδώ για μένα είναι πολύ καλύτερα, το κλίμα και ο κόσμος εδώ είναι καλύτερος, δεν υπάρχει η μεγάλη αυτή κίνηση των οχημάτων που υπάρχει στην Μπανγκόκ, φύση και ζούγκλες και πολλά άλλα.

Για να ασχολούμαι με κάτι έφτιαξα ένα βενζινάδικο το οποίο είναι αντιπροσωπεία της πετρελαϊκής εταιρίας ESSO και το οποίο βρίσκετε κοντά στο Μάε Σάι (Mae Sai), όχι πολύ μακριά από τα σύνορα με την Βιρμανία. Εδώ κοντά σε μένα συνέβη και το περιστατικό με τα 12 αγόρια που εγκλωβίστηκαν στην σπηλιά Λουάνγκ (Tham Luang Cave), αλλά η πρόσβαση δεν ήταν εφικτή τις ημέρες αυτές για τους πολίτες.

• Πως ήταν η Ταϊλάνδη την δεκαετία του ’80 ;

Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα από τότε, διότι υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη σήμερα. Η ζωή μπορώ να πω πάντως ότι είναι η ίδια. Απλά σήμερα η Ταϊλάνδη έχει μπει στην τεχνολογία την οποία και ακολουθούν με αποτέλεσμα όλοι να τρέχουνε όπως και στις μεγαλουπόλεις Σιγκαπούρη, Χονγκ Κονγκ κλπ.

• Τι σου λείπει από την Ελλάδα ;

Από την Ελλάδα δεν μου λείπουν πράγματα, η σύζυγος μου είναι μαγείρισσα δυτικής κουζίνας διότι τα χρόνια που μείναμε στην Ελλάδα έμαθε και την ελληνική κουζίνα. Μερικά ελληνικά προϊόντα θα έλεγα ότι μου λείπουν που δεν είναι εύκολο να βρεθούνε εδώ.