Ηλίας Κώνστας, Σαϊγκόν του Βιετνάμ

Σαϊγκόν του Βιετνάμ, Συνέντευξη με τον Ηλία Κώνστα

Ο Ηλίας Κώνστας εργάστηκε για πολλά χρόνια στην Σαϊγκόν του Βιετνάμ από το οποίο έφυγε με πολλές ωραίες αναμνήσεις (το ίδιο και εμείς!). Σήμερα κατοικεί και εργάζεται σε χώρα της Μέσης Ανατολής. Για το Βιετνάμ στο οποίο έμεινε πολλά χρόνια σίγουρα θα έχει να μας πει πολλά.

• Πες μας μερικά πράγματα για σένα και την επαγγελματική σου δραστηριότητα

Είμαι Μηχανολόγος Μηχανικός και ασχολούμαι με έργα Μετρό και Τραμ, σε τεχνική διαχείριση, τεχνολογία σιδηροδρομικών οχημάτων, δοκιμές και συντήρηση. Η ανάπτυξη τέτοιων έργων ανά τον κόσμο προσελκύει επαγγελματίες του χώρου οι οποίοι μετακινούνται από έργο σε έργο. Εγώ μετακινήθηκα το 2015 στη Σαϊγκόν (πόλη του Χο Τσι Μινχ) όταν μου έγινε πρόταση από Ιαπωνική εταιρία που είχε αναλάβει το έργο κατασκευής της πρώτης γραμμής μετρό στην πόλη.

• Μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα για την Σαϊγκόν που έμενες και δραστηριοποιήθηκες επαγγελματικά πολλά χρόνια, για το Βιετνάμ, την κουλτούρα κλπ.

Η πόλη μετονομάστηκε σε Χο Τσι Μινχ, προς τιμήν του Βορειοβιετναμέζου ηγέτη, μετά την κατάληψή της το 1975. Έκτοτε γιγαντώθηκε και σήμερα φθάνει τα 8,5 εκατομμύρια κατοίκους με εμφανές κυκλοφοριακό πρόβλημα, όπως οι περισσότερες Ασιατικές μεγαλουπόλεις. Η επωνυμία Σαϊγκόν ωστόσο επιβιώνει για τους κατοίκους του παλιού κέντρου και σε μαγαζιά και τουριστικές υπηρεσίες. Δεν έχει φθάσει τον βαθμό ανάπτυξης της Μπανγκόκ ή της Κουάλα Λουμπούρ αλλά έχει κάνει αναπτυξιακά άλματα την τελευταία δεκαετία, όπως όλο το Βιετνάμ.

Μεγάλος αριθμός επαρχιακού πληθυσμού έχει μετακινηθεί εκεί σε αναζήτηση εργασίας. Πολλοί μένουν σε δωμάτια με κόστος 80 δολάρια το μήνα και αγοράζουν φαγητό από το δρόμο με ένα-δυο δολάρια την ημέρα. Ο μέσος μισθός μιας υπαλλήλου γραφείου μπορεί να είναι γύρω στα 250 δολάρια το μήνα. Η μετακίνησή τους γίνεται κυρίως με μηχανάκια τα οποία βρίσκονται ανά εκατοντάδες κάθε στιγμή στις διασταυρώσεις αλλά και στα πεζοδρόμια όταν βολεύει.

Σαϊγκόν του Βιετνάμ, ώρα αιχμής

Μιλώντας για ατυχήματα συμβαίνουν λιγότερα από ότι ο τεράστιος αριθμός δίκυκλων στατιστικά θα παρέπεμπε. Ο λόγος είναι οι χαμηλές ταχύτητες που κινούνται, οπότε και οι συγκρούσεις κατά κανόνα δεν έχουν μεγάλες συνέπειες.

Τα μηχανάκια είναι όμως πραγματικά τρόπος ζωής για τους ντόπιους. Κοστίζουν από 300 δολάρια τα οικονομικά κινέζικα, μέχρι 1000 δολάρια τα γιαπωνέζικα.

Μηχανές μεγάλου κυβισμού δεν βλέπει κανείς. Με αυτά μετακινούνται, τα βάζουν στο διαμέρισμά τους, εκεί πάνω διασκεδάζουν με ένα χυμό από το δρόμο, εκεί φλερτάρουν. Δεν υπάρχει Βιετναμέζος άνω των 16 που να μην έχει μηχανάκι.

Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και η χώρα αρκετά ασφαλής. Μόνη εξαίρεση είναι η πιθανότητα να σας αφαιρέσουν το κινητό τσαντάκηδες ή πορτοφολάδες οπότε δεν τα εκθέτετε σε κοινή θέα. Όμως κοπέλες μπορούν μόνες τους να βρίσκονται στο κέντρο της Σαϊγκόν οποιαδήποτε ώρα του 24ώρου χωρίς κίνδυνο.

Τουρίστριες δυτικές που ταξίδευαν τη χώρα μου είπαν ότι πουθενά αλλού δεν ένιωσαν τόση ασφάλεια ταξιδεύοντας μόνες τους.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που ως αλλοδαπός έβρισκα ζηλευτό είναι η απόλυτη προσήλωση στην καθημερινότητα. Τίποτα δεν μπορούσε να την διαταράξει και μπορούσες να προγραμματίσεις ακριβώς τι θα έκανες σε 3 μήνες από τώρα. Τα μαγαζιά ήταν 7 ημέρες την εβδομάδα ανοιχτά 10 με 10, απεργίες και διαδηλώσεις δεν υπήρχαν (καθεστώς γαρ) οπότε όλα ήταν δεδομένα. Καμιά περιστασιακή μπόρα μπορούσε να δυσχεράνει την κυκλοφορία αλλά ως εκεί.

Ναι, δεν είναι ιδιαίτερα δημοκρατικές οι συνθήκες, καθώς οι ντόπιοι ψηφίζουν για δημοτικές και περιφερειακές εκλογές αλλά στις εθνικές την λίστα την καταρτίζει το κόμμα και επιλέγεις από αυτούς. Για έναν ξένο όμως χωρίς εκλογικά δικαιώματα ή πολιτικές ανησυχίες, αυτές είναι συνθήκες που μπορεί να προγραμματίσει τις δουλειές του και τη ζωή του. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί Ευρωπαίοι ή Αυστραλοί επιλέγουν το Βιετνάμ ως τόπο απόσυρσης. Το θερμό κλίμα, οι φιλικοί άνθρωποι, η σταθερότητα και το χαμηλό κόστος ζωής είναι συνθήκες κατάλληλες για να περάσουν τα χρόνια της σύνταξης.

Επιπλέον, σε αντίθεση με την Κίνα, δεν υπάρχει λογοκρισία στα ΜΜΕ και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης οπότε δεν νιώθει κανείς αποκλεισμένος από ενημέρωση και επικοινωνία. Η επιχειρηματικότητα και επενδύσεις παρουσιάζουν αρκετές ευκαιρίες.

Τομείς που η χώρα χρήζει ακόμη βελτίωσης είναι στις υπηρεσίες υγείας και στην ανακύκλωση. Έχω δει όμως κινήσεις βελτίωσης προς αυτές τις κατευθύνσεις οπότε σε 20 χρόνια θεωρώ θα έχουν φθάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο.

• Σε ποια άλλα μέρη του Βιετνάμ (αλλά και της Ασίας) έχεις ταξιδέψει, κάποιες παραλίες, νησιά που σε άφησαν άναυδο ;

Στο Βιετνάμ έχω επισκεφθεί το Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ, την παραλιακή παραθεριστική Να Τρανγκ, την παλιά πόλη Χόι Αν με γαλλικό αποικιακό ρυθμό αλλά και επιρροές από Κινέζους φυγάδες από τους Αυτοκράτορες του 19ου αιώνα. Επίσης το Ανόι αλλά το μέρος που με άφησε πραγματικά άναυδο ήταν το Ha Long Βay.

Θα το έχετε δει σε διάφορες ταινίες με τους χιλιάδες βράχους και νησιά να ξεπροβάλλουν σαν τα Μετέωρα μέσα από τη θάλασσα. Μπορεί κανείς να τα επισκεφθεί με κρουαζιέρες σε μπατόν μους για κάποιες ώρες ή και για ολόκληρες ημέρες, να δει πλωτά χωριά και μοναδικά τοπία. Αλλά μία τουλάχιστον διανυκτέρευση στους νησιωτικούς κόλπους είναι καταπληκτική εμπειρία. Η νύχτα, η απόλυτη ησυχία και η ανατολή να ροδίζει σε ένα σύμπλεγμα κατάφυτων βράχων.

Άλλα μέρη της Ασίας που έχω επισκεφθεί είναι η Σιγκαπούρη που είναι μακράν το πιο ανεπτυγμένο και καθαρό μέρος στην Νοτιοανατολική Ασία και κατάλληλο μέρος να μείνει κανείς αν μπορεί να αντεπεξέλθει στο αυξημένο κόστος ζωής, η Κουάλα Λουμπούρ η οποία τουριστικά εξαντλείται σε ένα διήμερο αλλά για να ζήσει κανείς εκεί είναι καλή, η Μπανγκόκ η οποία είναι μια τεράστια πόλη με αδιανόητη κίνηση αλλά και πολλά μνημεία και θεάματα να επισκεφθεί κανείς, η Καμπότζη με τον μοναδικό αρχαιολογικό χώρο της Σιέμ Ριπ (Ανγκόρ Βατ) αλλά η υπόλοιπη χώρα είναι μάλλον πίσω τουριστικά και όχι ιδιαίτερα ασφαλής, το Χονγκ Κονγκ το οποίο το βρήκα ακριβό και “κουρασμένο” σαν πόλη, δεν έχει προοδεύσει θεαματικά από την δεκαετία του ‘70 που ήταν η πρώτη πόλη της Νοτιοανατολικής Ασίας.

  Επίσης επισκέφθηκα επαγγελματικά την Νότια Κορέα με πολιτισμένους και ευγενικούς ανθρώπους, μια πανέμορφη Σεούλ αν και οι υπόλοιπες επαρχιακές πόλεις υστερούν σε αρχιτεκτονική και καλαισθησία και ακραίο κλίμα μεταξύ χειμώνα και θέρους, την Ιαπωνία που είναι μια χώρα με πάμπολλες φυσικές ομορφιές και πόλεις όπως το Κιότο και τη Νάρα με παραδόσεις από την εποχή των Σογκούν και Σαμουράι και το Τόκιο το οποίο είναι ομορφότερο και πιο ανθρώπινο από την εντύπωση που μεταφέρεται από τους τηλεοπτικούς φακούς και την Κίνα από τον βορά μέχρι τον νότο για την οποία πρέπει να πω πως την θεωρώ την λιγότερο ελκυστική χώρα για τουρισμό και διαμονή από τις υπόλοιπες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Πιο όμορφες κάπως είναι οι θερμές νότιες πόλεις της όπως η υδάτινη Σούτσου και η Σαγκάη σε αντίθεση με τον βιομηχανικό και καταθλιπτικό βορά με τους δριμείς Χειμώνες.

• Τι σου λείπει από την Ελλάδα ;

Πολλά πράγματα. Θεωρώ πως έχουν αδικήσει την χώρα μας σε πολλαπλά επίπεδα. Αυτά που μας ενοχλούν ή μας απωθούν όπως η γραφειοκρατία, τα εμπόδια στο επιχειρείν και η γενικευμένη παραβατικότητα διορθώνονται με μια αποφασισμένη κυβέρνηση. Τα θετικά που έχουμε όπως γεωγραφική θέση, ήπιο κλίμα, φυσική ομορφιά (και αναφέρομαι όχι μόνο στους θερινούς αλλά και στους παραγνωρισμένους χειμερινούς προορισμούς), εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό υψηλής κατάρτισης μπορούν να μας δώσουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και να μας εκτοξεύσουν αναπτυξιακά.